Forteljinga om Mattis har fengsla stadig nye generasjonar heilt sidan Vesaas’ roman først kom. Han er så lett å bli glad i – Tusten, som han vert kalla i bygda. Vi dreg kjensel på han, både hos andre og i oss sjølve. Og likevel er det nettopp det at han er så annleis, så heilt seg sjølv, som gjer at han rører så sterkt ved oss – uansett kor vi sjølve er i livet.

Mattis og storesøstra Hege bur åleine og i svært enkle kår. Ho strikkar for å brødfø seg sjølv og broren, men når Mattis prøver seg på ein jobb, går arbeidet gjerne i stå for han. Han lever mest i si eiga verd. Ein dag oppdagar han rugda som trekk over hustaket. Han kjem til å tenkje på seg sjølv som ein slik underleg fugl, og tolkar dette som eit teikn på at noko skal skje. Ikkje lenge etter slår lynet ned i eit av dei høge trea utanfor huset. Dét ser han òg som eit varsel – dei tretoppane blir på folkemunne kalla for Mattis-og-Hege. Og når tømmerhoggaren Jørgen dukkar opp, får husrom hos dei, og Hege og Jørgen etter kvart blir kjærastar, føler Mattis at heile livet er blitt forandra. Kva skal han gjere? Mattis kan ikkje tole eit liv utan Hege.

Fuglane er dramatisert og filmatisert fleire gongar, både i Noreg og utlandet. Denne gongen presenterer vi Vesaas’ meisterverk i ein heilt ny versjon. Han er laga av Lasse Kolsrud, som også har regien. Kolsrud har dei seinare åra hatt ansvaret for eit heilt knippe suksessar på Riksteatret, frå Bikubesong og Førstereis til Kan nokon gripe inn. Han vil gje historia ei unik blanding av robust forteljarglede og sorgmuntert alvor.

Riksteatret skal fortelje historier som sameinar publikum over heile landet – historier som knyter oss til kulturen vi lever i, som gjer livsopplevinga gjenkjenneleg og levande og nær. Og viktig.

I norsk etterkrigslitteratur er Tarjei Vesaas’ roman Fuglane eit slikt felleseige.